11 januari 2017. Een woensdag waarop wij te horen kregen dat er op de MRI-scan geen nieuwe vlekjes waren te zien en dat de bestaande vlekjes geen activiteit lieten zien. Wow! Goed nieuws!
We stonden met 10 minuten weer buiten en keken elkaar met een glimlach aan. Wat een goed nieuws! “Ja, het kan wellicht helemaal niks betekenen,” zeg ik, “Maar het is gewoon grandioos!” “We hebben vanavond wel een wijntje verdiend.” zegt mijn vrouw.
‘S avonds drinken we een wijntje en praten over de MRI, vakantie en het aankomende congres waar mijn vrouw mag spreken over haar MS. Rond 22:47 uur maakt mijn vrouw een kruik klaar en poetst haar tanden. Om 23:11 uur hoor ik gestommel en een enorme klap! Ik ren en roep “Neeeee, Neeeee!!! Schatttt!!”
Daar ligt ze. Op de vloer. Ze gilt het uit van de pijn. “Bloed…” zegt ze. “Waar heb je bloed, schat?” vraag ik. Ik probeer haar op te tillen maar ze gilt het meteen weer uit. Haar rechterarm doet pijn. Godverdomme, denk ik. WTF is er gebeurd? Mijn vrouw begint ondertussen onzin uit te kramen. Ze is in shock. Ze heeft het koud. We bewegen ons voorzichtig naar de woonkamer waar ik haar in een stoel zet. “Mijn hoofd bloedt…” zegt ze tussen het huilen door. Ik zie inderdaad allemaal bloed in haar nek. Ondertussen stel ik vragen over wanneer onze dochter is geboren, waar ze is en wanneer haar vader jarig is. Ik krijg allemaal correcte antwoorden. Alleen ze weet niet meer welke dag het vandaag is… “Ik heb een hersenschudding… Wat moet ik nou doen?” schreeuwt ze. “Rustig aan liefje, ik ga je wond bekijken en het bloed weghalen. Daarna pak ik een nieuwe natte doek met ijs en gaan we proberen de zwelling tegen te gaan. Zo te zien is de wond niet diep of groot. Dus dat moet goed komen.” zeg ik.
De wond op haar hoofd is gestopt met bloeden. Haar arm doet verschrikkelijk pijn en vrouwlief is enorm geschrokken. Samen lopen we naar boven. Zij voorop. Ik erachteraan. Met trillende benen en een brein wat op scherp staat. “Als ze maar geen zware hersenschudding heeft,” denk ik. “Schat, als we in bed liggen, zal ik de wekker zetten zodat ik vannacht kan kijken of je nog bij bewustzijn bent.”
Met veel pijn en gekreun draait ze zich in bed. Twee paracetamol naar binnen. En nu proberen te slapen. Uiteindelijk wordt ze ’s nachts nog twee keer wakker om te plassen dus de zware hersenschudding zal waarschijnlijk meevallen.
De volgende ochtend gaan we naar de huisarts en gelukkig blijkt het allemaal mee te vallen. Misschien een lichte hersenschudding maar zeker geen zware hersenschudding. De arm/elleboog/schouder is zwaar gekneusd en zal morgen nog meer pijn gaan doen. De wond is mooi aan het helen. Dat ziet er goed uit.
Gisterenochtend zei mijn vrouw nog tegen de neuroloog dat ze toch nog wel eens last heeft van haar evenwicht… Wellicht toch iets meer dan gehoopt, schat?
Man, volgens mij heeft mijn vrouw enorm veel geluk gehad. Bovenop de trap, in de bocht is het gebeurd. Op die hoogte viel ze achterover naar beneden. Als ik het verhaal weer lees ben ik toch enorm blij dat mijn vrouw nu tegenover mij zit en mij ‘commandeert’ om kopjes T in te schenken en koekjes te pakken… 🙂
Pfff flinke domper op goed nieuws wat jullie hadden gehad. Gelukkig heeft er een engeltje op haar schouder gezeten als ik het zo lees. Heel veel beterschap en sterkte gewenst
Dat engeltje heeft er zeker gezeten. Gelukkig gaat het al iets beter met haar. Dank je wel voor je lieve berichtje 🙂
Tjonge jonge dat was schrikken. Weet ze nog hoe het kwam dat ze viel?
Beterschap voor haar!
Ze kwam ten val door evenwichtsstoornis. Ze viel zo achteraf. Man, ik ben nog nooit zo geschrokken. Dank je wel. Ik zal het doorgeven 🙂