Ik ben een mantelzorger. Tenminste dat zegt men als je zorgt voor een chronisch zieke. Mijn vrouw is chronisch ziek. Dus ik krijg het stempel mantelzorger. Alhoewel, niet veel mensen zullen mij beschouwen als een mantelzorger. Eerder iemand die zorgt.
Gisteravond had ik ruzie met mijn vrouw. Misschien is ruzie niet het juiste woord maar het kwam er op neer dat ik er met mijn gedachte niet bij was. Zij was aan het praten en ik keek meer naar mijn laptop dan naar haar mooie ogen en stralende glimlach én haar verhaal. Ik was met andere dingen bezig…
En nu, de volgende avond, baal ik er van.
Ik vind ruzie helemaal niet leuk. En al helemaal niet als het mijn vrouw betreft. Ik vind dat lastig. Soms denk ik ook wel eens dat ik haar probeer te beschermen vanwege de MS. Dat ik denk; laat haar maar even boos zijn. Straks slapen en dan morgenochtend weer opnieuw beginnen. Maar zo werkt het helemaal niet. Dat kan ook helemaal niet. Ik zeg ook niet dat ik dit gevoel heb maar soms beangstigd mij wel.
